Noord Thailand: een heerlijke winter-racefiets-bestemming

Een verslag van 10 dagen fietsen over de Mae Hong Son loop

door: Marcel de Waard

Op 31 januari 2017 landen we met ons 5-en op de airport van Chiang Mai. Wij, een HiRoads verkenningsteam, bestaande uit Ivo, Radboud, Esther, Uffe en Marcel. Paul, lid 6 van het team, is al in Chiang Mai en wacht ons op bij het Monoceros Resort waar wij de eerste 2 nachten gaan verblijven.

Vier maanden eerder las ik bij toeval een artikel uit 2015 op de website van Cyclingtips. Twee Australiërs verhaalden over een heroïsche tocht in Noord Thailand per racefiets met bagage. In niet al te beste weersomstandigheden en met de extra last, hadden zij het zwaar, heel zwaar. Toch was mijn aandacht getrokken. Ze hadden het over mooie beklimmingen, strak asfalt en vriendelijke mensen.

Vanaf dat moment laat het mij niet meer los. Costa Blanca, Mallorca, Gran Canaria, allemaal erg lekker, maar dit is toch van een andere orde. Mensen gevraagd mee te gaan, wat -niet verwonderlijk- weinig moeite kost. Tickets geregeld, accommodatie, volgwagen, routes gemaakt, en toen begon het lange wachten tot vertrek op 30 januari.

Ter voorkoming van een serieuze jetlag, zetten wij gelijk na aankomst de fietsen in elkaar, en gaan op pad voor de eerste rondrit ten noorden van Chiang Mai. Even wennen, links rijden. Het weer is mooi, rond de 30 graden, droog. De tocht gaat over smalle rustige wegen. Door dorpjes, langs rijstvelden, volledig vlak, voorlopig voor het laatst. Af en toe moet er een drukke weg overgestoken worden. Opletten geblazen, rechts-links-rechts kijken zit niet in onze natuur.

Dag 2, de Samoeng Loop staat op het programma. Een ronde met ongeveer 1500 hoogtemeters. Gelijk vanuit ons resort rechtsaf begint de klim. Zonder echt steil te worden bereiken we allemaal redelijk relaxed na een uurtje het hoogste punt. De echte kennismaking met Thaise stijgingspercentages zou spoedig volgen. Mooi afgedaald en daar begon het, 2 kilometer steil omhoog, niet onder de 10 en met uitschieters naar 18 %! Wel fijn dat er een gezellig koffiehuis vlak over de top was.

Tot zover fantastisch. Helaas, helaas, in de daaropvolgende afdaling crasht Ivo, kan niet meer verder en moet naar het ziekenhuis gebracht worden om de snee in zijn kin en hand te laten hechten. De dag erna zit hij gelukkig gewoon weer op de fiets, alsof er niets gebeurd is…

De volgende ochtend dus. De chauffeur van onze volgwagen, Mr Somchai, meldt zich al vroeg. Een gewoonte die hij niet meer loslaat. 9 uur vertrek is voor hem steevast half 9 aanwezig. Hij ontpopt zich deze week sowieso als de perfecte ploegleider. Water halen, bidonnen vullen, goede lunchplekken regelen, koffers dragen, niets is hem te veel. In zijn speciaal voor ons aangeschafte koelbox staat de cola ijskoud. En altijd is er een banaantje.

Het echte avontuur gaat nu beginnen. 2000 hoogtemeters vandaag met 1 klim naar 1400 meter. Lekker overzichtelijk. Niet dus. Al snel wordt duidelijk dat het hier een constant op en neer gaan is. Denk je 300 hoogtemeters te hebben gewonnen, moet je er weer 200 omlaag. Retezwaar. Maar ook mooi. Na een kilometer of 70 heeft Mr. Somchai een prima lunchplek gevonden. Pad Thai, noedelsoep in verschillende varianten of een met helrode pepers opgeleukt roerbakgerechtje stonden op het menu. Heerlijk allemaal, spotgoedkoop en prima om daarop de laatste 45 kilometer te fietsen naar Pai, onze eerste stop op de loop, waar wij na 3 dagen fietsen een rustdag hebben gepland. Het is wel vakantie…..

Na de rustdag volgt een rit waar we over gelezen en gehoord hebben. Meer dan 1400 bochten. Bijna 3000 hoogtemeters. Door de bestudering van het relaas van de 2 Aussies weten we dat, na de zowaar vrij overzichtelijke eerste klim, het nog niet gedaan is die dag. En ja, een schitterende afdaling over het hier gebruikelijke perfecte asfalt wordt al snel gevolgd door een spervuur aan korte steile klimmetjes. Uitgeput maar voldaan rollen we aan het einde van de dag Mae Hong Son binnen. En weer uit om buiten het dorp de laatste klim van de dag naar het zeer aangename Fern Resort te volbrengen. Mr. Somchai staat al klaar om de bagage naar de bungalows te brengen, wat een topper. En al snelde vloeit het bier rijkelijk in de Sunset bar.

De volgende 2 dagen fietsen we zuidwaarts evenwijdig aan de grens met Myanmar. Ondergetekende ondervindt wat spijsverteringsproblemen en bungelt 2 dagen achteraan de groep. Gelukkig nog wel net fit genoeg om door te kunnen. Na de rustdag in Mae Sariang ben ik hersteld en klaar voor de 2 laatste en meest heftige etappes.

We zijn inmiddels een stuk verder in de week en beginnen (na de 2e rustdag) aan de lange klim vanuit Mae Sariang. Uffe, getalenteerd klimmer, pendelt gezellig op en neer ter voorkoming van een lange wachttijd bovenop. Radboud draait zijn dubbel cranckstel (!) langzaam maar gestaag in de rondte. Ivo, ook al gezegend met een stel jaloersmakende klimmersbenen, lijkt weinig hinder meer te ondervinden van de eerder opgelopen schade. Paul geniet nog even van zijn lichtgewicht racefietsje en wordt al een beetje zenuwachtig bij gedachte met een bakfiets over deze bergen te moeten zwoegen (zie bericht hiervoor). En Esther, bikkel van beroep, doet zeker niet onder voor ons mannen. Climax van de etappe komt al bij kilometer 95 (van de 127), een afschuwelijk steile 5 kilometer lange klim. Midden op de dag, in de volle zon, weinig beschutting en hier en daar staat de berm in brand. In alle opzichten een inferno, door iedereen overleefd. En gelijk een goede generale voor de slotdag.

Zoals een goede fietsweek in elkaar hoort te zitten, zou het hoogtepunt van de reis op de laatste dag moeten zijn. En zo is het, want Doi Inthanon, de hoogste berg van Thailand, komt eraan. Vanaf onze overnachtingsplek op 500 meter klimmen naar circa 2550 meter. Een monsterlijk zware klim met langdurig helse stijgingspercentages. De laatste 10 kilometer van de klim kun je laten voor wat het is en gelijk door rijden terug naar Chiang Mai. Om personen niet in verlegenheid te brengen stopt het verhaal hier. Vier van ons zessen hebben de top bereikt. Éen daarvan verklaart deze klim nooit weer te doen.

Racefietsen in Thailand, de Mae Hong Son Loop, de feiten
-Er ligt strak asfalt. Wij hebben met 6 personen 1 x een lekke band gehad, te wijten aan de versleten buitenband van de huurfiets
-De zwaarte van de gereden etappes komt overeen met een doorsnee bergetappe in de Alpen zoals HiRoads deze aanbiedt.
-Accommodatie onderweg is eenvoudig te vinden maar ook goed vooraf te regelen
-De Thaise keuken vinden wij heerlijk. Veel verse producten, heerlijke kruiden en af en toe aan de pittige kant
-De Thai zijn erg vriendelijk en zullen altijd proberen je te helpen
-Thailand is spotgoedkoop. Lunch of diner heb je al voor tussen de €2 en €5. Duurder kan altijd, maar dan heb je het al over een luxe restaurant.
-De ideale reistijd voor deze regio is januari en februari. Dat zijn de droogste en koelste maanden. Wij hebben de temperatuur ervaren als zeer aangenaam. Na februari begint het ‘burning season’ waarbij grote delen van het bouwland in brand gestoken worden. Ook november en december kan, maar de kans op regen is dan groter. Wij hebben in deze eerste 2 weken van februari geen druppel regen gehad.

HiRoads zal bovenstaande reis op gaan nemen in het programma van volgend jaar, jan/feb 2018. Wil je daar zeker bij zijn, stuur alvast een email. Publicatie van de reis op de website volgt over een paar maanden.

De link naar het artikel over de 2 Australiërs vind je hier